مسلمانی به عمل است، نه به زبان.

شیعه بودن نیز به تبعیّت است، نه شعار و ادّعا. از این که پیشوایی پاک ترین انسان ها و زبده ترین مخلوقات عالم هستی (ائمّه و اهل بیت(علیه السلام)) را پذیرفته ایم، افتخار می کنیم، ولی باید نشان دهیم که پیرو و تابعیم. تشیع، پیروی از خاندان عصمت و طهارت است. این پیروی، هم در افکار و اندیشه و اعتقادات است، هم در موضوعات دینی و حلال و حرام و هم در اخلاق و رفتار و سلوک فردی و اجتماعی. ادّعای شیعه بودن به زبان، کارساز نیست. همراهی و همسویی و گوش به فرمان بودن و اطاعت، نشان می دهد که این ادّعا تا چه حدّ ریشه دار و عمیق و تا چه اندازه سطحی و زبانی است. وقتی امامان، در عبادت و نماز،انفاق و نوع دوستی، حیاء ووفا سرآمد دیگرانند، نمی توان پذیرفت که کسی شیعه باشد و در نماز،خمس و زکات سستی نشان دهد و درپوشش، نگاه و کلام ، اهل حجاب و عفاف نباشد.؟ وقتی پیشوایان ما، اهل صدق و وفای به عهد و خداترسی اند آیا پذیرفته است که شیعه آنها اهل دروغ و پیمان شکنی و بی مبالاتی در امور دینی باشد؟ شاخص شیعه امام جعفر صادق علیه السلام ، «عمل» است و «به عمل کار برآید، به سخن دانی نیست».

امام صادق علیه السّلام فرمودند: از شیعیان ما نیست، کسی که به زبان دم از ما بزند، ولی در اعمال و آثار ما، با ما مخالفت کند. لَیسَ مِن شیعَتِنا مَن قالَ بِلِسانِهِ و خالَفَنا فی اَعمالِنا و آثارِنا؛ بحارالانوار، ج۸، ص۱۶۴