بیان الهی درباره حضرت مهدی “عج”
بیان الهی درباره حضرت مهدی موعود(عج):
از مُفضّل بن عمر، از [امام] صادق جعفر بن محمّد از پدرش از پدرانش علیهم السلام، به نقل از امیر مؤمنان علیه السلام است که فرمود: پیامبر خدا صلی الله علیه و اله فرمود:
چون مرا در آسمان بگرداندند پروردگارم به من وحی فرمود: «محمّد! من نگاهی بر زمین کردم و از آن میان تو را برگزیدم و نبیّ قرار دادم برای تو نامی از نام خود بازگرفتم من محمودم و تو محمّد.
باری دیگر در زمین نظاره کردم و علی را برگزیدم او را وصیّ و خلیفه تو همسر دخترت و پدر خاندانت کردم برای او نامی از نام خود باز گرفتم من علىّ اعلايم و او على.
فاطمه حسن و حسین را از نور شما دو تن بیافریدم و ولایت آنان را بر فرشتگان عرضه ساختم و آن که پذیرفت، مقرّب درگاهم شد محمّد اگر بنده ای آن چنان عبادتم کند که ببُرد و همچون مَشک پوسیده ای گردد سپس با انکار ولایت، اینان به نزدم آید در بهشتم جایش ندهم و به زیر سایه عرشم نگنجانمش
محمّد! «خواهی که ایشان را ببینی؟ »
گفتم: «آری پروردگارا! »
پس فرمود: «سرت را بلند کن»
سرم را بالا گرفتم و ناگاه انوار، علی، فاطمه، حسن، حسین علیّ بن حسین محمّد بن علی جعفر بن محمّد موسی بن جعفر علیّ بن موسی محمّد بن علی، علیّ بن محمّد حسن بن علی و “م ح م د” بن حسن قائم را چون ستاره درخشنده ای در میان ایشان دیدم
گفتم: «پروردگارا! اینان کیستند؟ »
فرمود: «اینان ائمّه اند و این قائم است که حلالم را حلال و حرامم را حرام گرداند توسط او از دشمنانم انتقام کشم او مایۀ آسایش اوّلیای من است. او است که قلب شیعیانت را از ستمکاران و منکران و کافران شفا دهد لات و عزّی را – تر و تازه- بیرون کشد و بسوزاند، در آن زمان فریفتگی مردم بدانها دشوارتر از فتنه گوساله و سامری است».
—————–
﴿ لَمَّا أُسْرِيَ بي إِلَى السَّمَاءِ أَوْحَى إِلَيَّ رَبِّي – جَلَّ جَلالُهُ – فَقَالَ: يَا مُحَمَّدُ! إنِّي أطْلَعْتُ عَلَى الْأَرْضِ اطلاعةٌ فَاخْتَرْتُكَ مِنْهَا، فَجَعَلْتُكَ نَبِيّاً، وَ شَقَقْتُ لَکَ مِنِ اسْمی اسْمًا فَأَنَا الْمَحْمُودُ وَ أَنْتَ مُحَمَّدٌ﴾.
﴿ثُمَّ اطَّلَعْتُ الثَّانِيَةَ، فَاخْتَرْتُ مِنْها عَلِيّاً، وَ جَعَلْتُهُ وَصِيَّكَ وَ خَليفَتَكَ، وَ زَوْجَ ابْنَتِكَ وَ أَبَا ذُرِّيَّتِكَ، وَ شَقَقْتُ لَهُ أَسْماً مِنْ أَسْمَائي، فَأَنَا الْعَلِيُّ الْأَعْلَى وَ هُوَ عَلِيٌّ: وَ خَلَقْتُ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ مِنْ نُورِكُمَا؛ ثُمَّ عَرَضْتُ وِلايَتَهُمْ عَلَى الْمَلائِكَةِ، فَمَنْ قَبِلَهَا كَانَ عِنْدِي مِنَ الْمُقَرَّبِينَ﴾.
﴿يا مُحَمَّدً! لَوْ أَنَّ عَبْداً عَبَدَني، حَتَّى يَنْقَطِعَ وَ يَصِيرَ كَالشَّنِّ [۱] البالي، ثُمَّ أَتَاني جَاحِداً لِوِلايَتِهِمْ، فَمَا أَسْكَنْتُهُ جَنَّتِي، وَلَا أَظْلَلْتُهُ تَحْتَ عَرْشي﴾
يا مُحَمَّدًا! تُحِبُّ أَنْ تَرَاهُمْ؟
قُلْتُ: «نَعَمْ يَا رَبِّ».
فَقَالَ – عَزَّ وَ جَلَّ -: ﴿اِرْفَعْ رَأْسَكَ﴾.
﴿فَرَفَعْتُ رَأْسِي وَ إِذَا أَنَا بِأَنْوَارٍ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ، وَ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ، وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ، وَ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى، وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ، وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ، وَ “م ح م د” بْنِ الْحَسَنِ الْقَائِم في وَسَطِهِمْ كَأَنَّهُ كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ﴾.
قُلْتُ: ﴿يَا رَبِّ وَ مَنْ هَؤُلاءِ؟ ﴾.
قال: ﴿هؤلاءِ الأَئِمَّةُ، وَ هَذَا الْقَائِمُ الَّذي يُحَلِّلُ حَلالِي، وَ يُحَرِّمُ حَرَامِي، وَ بِهِ أَنتَقِمُ مِنْ أَعْنَائِي، وَ هُوَ رَاحَةٌ لِأَوْلِيَائي، وَ هُوَ الَّذِي يَشْفِي قُلُوبَ شيعَتِكَ مِنَ اَلظَّالِمِينَ وَ الْجَاحِدِينَ وَ الْكَافِرِينَ، فَيُخْرِجُ اللّاتَ وَ الْعُزّى طَرِيَيْنِ فَيُحْرِقُهُما، فَلْفِتْنَةُ النَّاسِ يَوْمَئِذٍ بِهِمَا أَشَدُّ مِنْ فِتْنَةِ الْعِجْلٍ وَ السّامِرِيّ﴾. [۲]____________
[۱]: «شن» به معنای «ضعف» است
