توبه نمى كنيم چون خود را بد نمى دانيم!

حوادثى كه اتفاق مى افتد، نتيجه ى كارهاى ماست كه بر سر ما مى آيد: «وَ مَآ أَصَـبَكُم مِّن مُّصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ»(1) هر مصيبتى به شما مى رسد، به واسطه ى اعمال شما است. آيا نبايد به فكر باشيم و از گناهان گذشته كه باعث اين همه بلاها و مصيبت ها شده است، توبه كنيم؟ ولى ما توبه نمى كنيم، چون كارهاى خود را بد نمى دانيم، و به خود و كارهاى خود خوش بين هستيم!

آيا در اين حوادث و گرفتارى ها كه از هزار سال پيش به ما خبر داده اند، نبايد شرح صدر پيدا كنيم و همان طور كه دستور داده اند باشيم؟! كه فرموده اند: «تَمسَّكُوا بِالاْءَمْرِ الاْءَوَّلِ.»(2) به دستور اول تمسّك بجوييد [و عمل كنيد.] يعنى اين كه به يقينيات اعتقاد داشته باشيم و به واضحات و ضروريات دينى عمل كنيم، و در موارد شك و ترديد احتياط نماييم. و نيز در مثل اين زمانه كه اهل ايمان به بلاهاى فراوان مبتلا هستند، چنان كه دستور داده اند، دعاى فرج را زياد بخوانيم.

1. سوره ى شورى، آيه ى 30.

2. بحارالانوار، ج 52، ص 133؛ الغيبة نعمانى، ص 159.