حسن خلق

 

ولا يکون حسن الخلق إلا في کل وليّ و صفي لأن الله تعالي ابي ان يترک الطافه و حسن الخلق الا في مطايا نوره الا علي و جماله الا زکي:و نمي باشد خلق نيکو مگر در دوستان خدا و برگزيدگان پروردگار عالم، چرا که حضرت حق نخواسته است که در روز ازل الطاف خود را و خلق نيکو را در همه کس بگذارد مگر در کساني که متحمل نور او باشند و دل خود را به نور الهي مصفي نموده باشند.

ايت الله قاضي از کاملين است، او عالم و مجتهد است، فقيه و اصولي است، فيلسوف است، اديب و رياضي دان است. عارف است، کوه است و لطيف و مهربان، راستي مگر کوه هم لطيف مي شود؟ او مي خواهد در تمام زمينه ها محبوبِ محبوبِ خود باشد. و تجلي عرفاني او بايد در اخلاقش نمود داشته باشد و اخلاقش بايد زينت عرفانش باشد. مي داند براي جامع و کامل شدن بايد تمام زيبايي ها را در روح خود يک جا جمع کند که، يار مشکل پسند است و تحليه نشده محل تجلي قرار نمي گيرد. و مي داند که هر چه معرفت بيشتر، حسن خلق تمام تر و هر چه حسن خلق بيشتر، معرفت کامل تر.

لأنها خصلة يختص بها الأعرف بربه و لا يعلم ما في حقيقة حسن الخلق الا الله تعالي:چرا که خلق نيکو خصلتي است که مخصوص است به هر که شناساتر است به پروردگار خود، و راه نبرده است به فضيلت حسن خلق و حقيقت او، مگر خداوند عالم و بس. وي مي خواهد شبيه ترين ها به مولايش باشد که پيامبر اکرم(ص) فرموده است: وإن أشبهکم بي أحسنکم خلقا:شبيه ترين شما به من خوش خلق ترين شماست. بحارالانوار ج70، ص 296

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

نوشته های مشابه